Technika ta po raz pierwszy została opisana przez Lawrence Jonesa DO, w 1981 roku. Przedstawił on pogląd że wielu zespołom dysfunkcji somatycznej towarzyszą specyficzne punkty spustowe (trigger points). Punkty te są często bardzo odległe od miejsca uszkodzenia, wykazują pewną regularność, posiadają charakterystyczną wrażliwość i tkliwość.
Metoda ta polega na zlokalizowaniu punktu spustowego, a następnie ułożeniu pacjenta w takiej pozycji, aby punkt stał się bezbolesny. Pozycja taka jest utrzymywana przez około 90 sek., po czym pacjent powraca do normalnej postawy.
Jeśli zabieg wykonany był prawidłowo, punkt spustowy zniknie lub jego aktywność wyraźnie zmaleje.
Technika ta jest powszechnie wykorzystywana w terapii wyjątkowo ostrych dolegliwości bólowych.